Fałszywe newsy nie tylko pogłębiają społeczne podziały, ale mogą też zniszczyć największy portal społecznościowy. Czytaj więcej wtorek , 5 września
Konix napisał(a):Nie uploaduje tego do neta bo mam za wolnego neta.....bardzo długo trzeba było by czekac A nie możesz nastawić na noc aby się uploadowało . A jak nie to podzielić na kilka części i po kolei jak będziesz miał czas hitman_pl napisał(a):A przez jaki program to zrobiłeś!!?? Też dobry pomysł. Może nie jest to takie trudne Mógłbyś podać program i co i jak należy po kolei zrobić jarosss ~user Posty: 311Dołączenie: 20 Lip 2005, 11:04Miejscowość: GdyniaPochwały: 6 przez Konix 10 Cze 2006, 17:01 Kod: Zaznacz wszystko Programik + plik z zapisaną konfiguracją tej intalacji od spolszczenia mój plik Instalator Heroes 5 folder z plikami ze spolszczeniem. zmienić nazwę wyświetlaną przy instalacji w kolejnej zakładce...informacje...i tak dalej tego tam jest pełno. obrazek w tle instalacji...i przy oknie instalacyjnym:) Programik jest taki łatwy, że każdy da rade Zróbcie sobie swoje instalacje Konix ~user Posty: 54Dołączenie: 26 Kwi 2006, 00:55Pochwały: 1 przez jarosss 10 Cze 2006, 19:01 dzięki Konix A wiesz może jak da się przerobić płytę Heroes V ANG na PL. Chodzi mi o to aby odrazu jak instaluję heroes'ów była to wersja Polska. jarosss ~user Posty: 311Dołączenie: 20 Lip 2005, 11:04Miejscowość: GdyniaPochwały: 6 przez hitman_pl 10 Cze 2006, 19:51 jarosss napisał(a):A wiesz może jak da się przerobić płytę Heroes V ANG na PL. Chodzi mi o to aby odrazu jak instaluję heroes'ów była to wersja Polska. Też mam takie pytanie bo nie moge zainstalować patcha Dzięki za programik Konix!! Ghz Celeron D Prescott, 512mb + 256mb RAM DDR 400mhz, GeCube Radeon 9550 Extreme rev 128mb/128bit !!! hitman_pl ~user Posty: 51Dołączenie: 09 Cze 2006, 15:51Miejscowość: Zagórów przez karolxx 10 Cze 2006, 21:40 Nasiek ale co to sa te proxy i ta nazwa co podałes to jakis program czy co ??? i dalej nie moge sciagnac patrow 2 i 3 "Tylko umarli widzieli koniec wojny"- Platon Sempron 3000; gigabyt K8NE; galaxy 6600 (narazie);1gb kingston 400mhz; 80gb samsung karolxx ~user Posty: 73Dołączenie: 15 Lis 2005, 16:45Pochwały: 1 przez jarosss 10 Cze 2006, 22:29 Ściągnij z neta przeglądarkę internetową Opera albo Firefox i będziesz mógł pobrać bez problemu jarosss ~user Posty: 311Dołączenie: 20 Lip 2005, 11:04Miejscowość: GdyniaPochwały: 6 przez karolxx 11 Cze 2006, 02:31 ok dzieki wszystko juz chodzi "Tylko umarli widzieli koniec wojny"- Platon Sempron 3000; gigabyt K8NE; galaxy 6600 (narazie);1gb kingston 400mhz; 80gb samsung karolxx ~user Posty: 73Dołączenie: 15 Lis 2005, 16:45Pochwały: 1 przez hitman_pl 11 Cze 2006, 14:40 kozub 2 napisał(a):ma ktoś spolszczenie do homm5 Ale leń nawet niechce ci się szuakć!!! Jak dobrze poszukasz to znajdzisz o ile sie nie myle są 3 linki podane na 4 stronie chyba!!! Ghz Celeron D Prescott, 512mb + 256mb RAM DDR 400mhz, GeCube Radeon 9550 Extreme rev 128mb/128bit !!! hitman_pl ~user Posty: 51Dołączenie: 09 Cze 2006, 15:51Miejscowość: Zagórów przez kozub 2 11 Cze 2006, 14:44 tylko że ja potrzebuje spolszczenie w którym mi nie zniknąl nazwy budynków w z jednym tak miałem. jak masz dobre spolszczenie to prześlji na @ kozub 2 ~user Posty: 2Dołączenie: 11 Cze 2006, 14:04 przez michal_michael 11 Cze 2006, 15:36 adam871 napisał(a):Po rozpakowaniu pliki z folderu video należy skopiować do folderu video, ktory znajduje sie w folderze zainstalowanej gry ...np. D:\Program Files\Ubisoft\Heroes of Might and Magic V\videoi zatwierdzic zmiane plikow !!!Pliki zas z folderu data skopiowac do folderu data, ktory znajduje sie w folderze zainstalowanej gry ...np. D:\Program Files\Ubisoft\Heroes of Might and Magic V\datai zatwierdzic zmiane plikow !!!Po rozpakowaniu pliki z audio\cs należy skopiować do folderu audio\cs, ktory znajduje sie w folderze zainstalowanej gry ...np. D:\Program Files\Ubisoft\Heroes of Might and Magic V\audio\csPo tej wlasnie "operacji" macie w pelni spolszczona gre I pozostaje Wam tylko juz granieKod: Hasło do rozpakowania partowKod: Tu masz pełne i dobre spolszczenie. Sam je ściągnołem i jest OK ! Wszystko jest spolszczone - teksty, dialogi, video. michal_michael ~user Posty: 1519Dołączenie: 19 Maj 2006, 20:51Pochwały: 114 przez hitman_pl 11 Cze 2006, 19:57 kozub 2 napisał(a):tylko że ja potrzebuje spolszczenie w którym mi nie zniknąl nazwy budynków w z jednym tak miałem. jak masz dobre spolszczenie to prześlji na @ Czy ty chory jesteś!! Przecież 240mb nie wyśle ci pocztą chyba że chcesz samen napisy to ok!!! Odp czy chcesz same napisy!! Ghz Celeron D Prescott, 512mb + 256mb RAM DDR 400mhz, GeCube Radeon 9550 Extreme rev 128mb/128bit !!! hitman_pl ~user Posty: 51Dołączenie: 09 Cze 2006, 15:51Miejscowość: Zagórów przez nasiek 11 Cze 2006, 22:39 Macie tutaj to samo tyle ze na rapidshare jak ktos woli : Kod: Zaznacz wszystko do rozpakowania : Kod: Zaznacz Jeden świat, jedno życie ... jeden Ekwador !!! nasiek ~user Posty: 190Dołączenie: 08 Paź 2005, 19:42Miejscowość: Lubin przez jarosss 15 Cze 2006, 00:59 Czy u Was są spolszczone Cele misji ? Bo u mnie jest tam wszystko po angielsku ?? jarosss ~user Posty: 311Dołączenie: 20 Lip 2005, 11:04Miejscowość: GdyniaPochwały: 6 przez piotrp_1990 16 Cze 2006, 11:47 mógłby ktoś wrzucic to spolszczenie na inny serwer np. file factory tak żeby można było ściągnąć odrazu te 200 mb w jednym pliku piotrp_1990 Posty: 756Dołączenie: 08 Mar 2006, 16:27Pochwały: 25 GG przez Precel 16 Cze 2006, 12:21 piotrp_1990 napisał(a):mógłby ktoś wrzucic to spolszczenie na inny serwer np. file factory tak żeby można było ściągnąć odrazu te 200 mb w jednym pliku nikt nie moze Czlowieku nie zawracaj ludziomo glowy duperelami Dołączenie: 02:14:25Ostatni post: 15:22:24dziękuje za wspaniałe chwile... ale trzeba wiedzieć kiedy z sceny zejść niepokonanymto by było na tyle....verba volant, scripta manent ! Precel ^zasłużony Posty: 10223Dołączenie: 29 Kwi 2005, 02:14Pochwały: 639 przez STRINGER 24 Cze 2006, 20:07 czy te party na str 5 są w końcu dobre czy fake ?? przeczytałem temat i troche sie w tym zagmatwałem Właśnie ściągam 3 parta (ostatniego) i nie wiem czy dobrze robię?? STRINGER ~user Posty: 1546Dołączenie: 01 Maj 2006, 19:51Miejscowość: z B(rz)ydgoszczyPochwały: 85 przez STRINGER 24 Cze 2006, 20:13 dziex! Właśnie ściągnąłem i bez obaw wypakowałem! Wszystko działa jak należy ale nie mam polskiej czcionki! czy da się coć z tym zrobić (zamiast polskich liter mam spacje) (czy to wina wersji EU) STRINGER ~user Posty: 1546Dołączenie: 01 Maj 2006, 19:51Miejscowość: z B(rz)ydgoszczyPochwały: 85 Powróć do Spolszczenia Kto jest na forum Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 1 gość
Nicolas Sarkozy ogłosił w Brukseli, że Francja zamierza zamknąć swoją ambasadę w Syrii w proteście przeciwko skandalowi, jakim są represje reżimu Baszara el-Asada wobec własnych obywateli.
Polish Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese English Synonyms Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese Ukrainian These examples may contain rude words based on your search. These examples may contain colloquial words based on your search. "Tylko umarli widzieli koniec wojny". Wielki grecki filozof, Platon, powiedział, że tylko martwi widzieli koniec wojny. A great Greek philosopher, Plato, said that only the dead will see an end to war. Platon mówił, że "Tylko polegli widzieli koniec wojny". Nie wiem, kto powiedział, że tylko polegli widzieli koniec wojny. I don't know who said, "Only the dead have seen the end of war." "Tylko umarli widzieli koniec wojny." No results found for this meaning. Results: 5. Exact: 5. Elapsed time: 32 ms.
O czym doskonale wie jego matka, która namawiała go, aby nikomu nie mówił, co potrafi. Taki dar nie może długo jednak pozostać niezauważony. I Jamie wkrótce będzie musiał pomagać
10:37, 29 grudnia 2016, Oberstdorf Kula ognia unosiła się nad szczątkami samochodu, zmieniając powietrze wokół w istną saunę. Płomień raził oczy, a dym drażnił płuca – był niczym papier ścierny, raniący wrażliwe tkanki, przedzierający się przez gardło. Na nitkach utkanych przez wiatr unosił się głośny huk. Suche gałęzie drzew, rosnących wzdłuż parkingu zajęły się ogniem, niknąc pod jego złocistymi językami. Płomienie ślizgały się po gałęziach coraz dalej. Drzewa powoli zaczynały przypominać ognisty dywan. Hayböck stał na schodach jak zamurowany. Przypominał skalny posąg, uśpiony na wieki. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale nie był w stanie niczego z siebie wydusić. Wszystkie słowa zawiązywały się w supeł, nie dając rady przecisnąć się przez gardło i wypłynąć na światło dzienne. Krzyk rozbijał się na niewielkie kawałeczki, który zamieniały się w nieprawdopodobny ciężar i opadały. Po kilku sekundach Michael usłyszał dziki krzyk. Przełknął ślinę, mając nadzieję, że ten dźwięk był tylko i wyłącznie wytworem jego wyobraźni. Nasłuchiwał uważnie. Chwilę później krzyk powtórzył się ze zdwojoną siłą, przypominając nieco prośbę o pomoc, rozdartą przez ból. Hayböck zareagował natychmiast. Zeskoczył ze schodów, niemalże potykając się o własne nogi. Biegł w stronę buchającego ogniem samochodu. Każdy następny krok był coraz większy – można było powiedzieć, że płynął nad ziemią. Jego stopy ledwo muskały lekko ośnieżony bruk. Dym zaczynał drażnić jego oczy, przez co łzy powoli zasłaniały mu widok. Kaszel rozdzierał jego płuca. Z każdą chwilą zagłębiał się coraz bardziej w odmęty czarnego dymu. Nagle się zatrzymał. Przyłożył dłoń do ust i kaszlnął ponownie. Dopiero po kilku sekundach uderzyło w niego to, że stoi pośrodku trującego kotła, który swoimi ciężkimi mackami starał się uśpić jego czujność i zwalić go po chwili na ziemię, kładąc go do wiecznego snu. Natychmiast naciągnął kołnierz kurtki na nos, przytrzymując go dłonią. Oddychając z trudem, zrobił powolny krok do przodu. - Pomocy...! – chrapliwy krzyk przedarł się przez warstwę dymu, uderzając o uszy Michaela. Hayböck od razu przyspieszył kroku, deptając odłamki szkła, które po wybuchu rozsiały się po całym parkingu. Widział coraz mniej. Nogi zaczynały mu się chwiać. Był świadomy, że długie przebywanie wśród dymu może się dla niego źle skończyć, mimo to szedł dalej. Starał się przypomnieć miejsce, z którego dotarł do niego głos. Po chwili jego oczom ukazało się coś na kształt ludzkiej sylwetki. Natychmiast przyspieszył, dysząc ciężko. Gdy był już niecałe dwa metry od celu, prześliznął się po masce czerwonego samochodu, który stał mu na drodze, po czym stanął bezszelestnie na ziemi z gracją godną skoczka narciarskiego. Jego wzrok od razu padł na sylwetkę wijącą się z bólu na ziemi. Na widok stanu ciała człowieka skrzywił się, czując, jak całym ciałem przechodzą dreszcze. Dziewczyna była niemal cała we krwi. Ciało, zaczerwienione od poparzeń, naznaczone było dziesiątkiem małych draśnięć, w których skrzyły się odłamki szkła. Jej noga ginęła pod ciężkim samochodem, który pod siłą wybuchu pojazdu obok przewrócił się na dach, przygniatając ją do ziemi. Drzwi od strony kierowcy trzymały się na jednym zawiasie, pozostałych nie było. Fotele wewnątrz płonęły, buchając ogniem. Czarny dym walczył z powietrzem, sprawiając, że tlen tak jakby uciekał daleko od miejsca wypadku, od tej dziewczyny. Na twarzy szatynki zakwitał ból. Z każdą chwilą walczyła o następny oddech. Hayböck kucnął obok niej, wyszukując jej dłoni. Kiedy już odnalazł zgrabne palce dziewczyny, ścisnął je kilka razy. Przygryzł dolną wargę, widząc, jak twarz szatynki nieruchomieje w grymasie bólu. Z jej ust wyrwał się dziki ryk. - Spokojnie, chcę ci pomóc – szepnął Michi, gładząc ją do dłoni. – Nie wolno ci zamknąć oczu, jasne? – przestrzegł ją, kiedy ta skierowała na niego swoje niewidzące spojrzenie. - Moja noga – wychrypiała, wskazując na kończynę przygniecioną przez dach samochodu. Zaczęła się dziko wiercić, pozwalając łzom wypłynąć z oczu. - Spokojnie, wydostanę cię stąd – odparł skoczek spokojnym tonem. Patrząc uważnie na wystraszoną twarz dziewczyny, wstał i przymierzył się do pchnięcia samochodu tak, aby przewrócił się na bok i pozwolił uwolnić spod swojego żelaznego uścisku szatynkę, ale ten ani drgnął. Dziewczyną wstrząsnęły konwulsje bólu. Przyłożył do tego więcej siły. Samochód przechylił się kilka centymetrów, ale już po chwili runął na ziemię. - Nie pozwól mi tu umrzeć – szlochała dziewczyna, błądząc wzrokiem po krajobrazie, który rozciągał się wokół niej. Ogień szalał wszędzie. Dym okrywał swoją zasłoną każdy jeden cień. - Nie umrzesz – zapewnił Michi łamiącym się głosem. Gdy zobaczył, że szatynka zamyka oczy, ponownie przyklęknął obok niej i uderzył delikatnie w policzek. – Mów do mnie! – krzyknął, widząc jej niewidomy wzrok, który prześlizgiwał się po nim powoli, nie mogąc skupić się na jednym punkcie. - Nie chcę umierać! Proszę, weź mnie stąd! – błagała przez łzy, chwytając Hayböcka za rękę. - Nie myśl o tym – powiedział Michael. – Jak masz na imię? – zapytał, delikatnie wyrywając rękę z jej uścisku. Po chwili wstał, zrobił kilka kroków w stronę hotelu i krzyknął najgłośniej, na ile było go stać: - Pomocy! Odpowiedziało mu milczenie. Jasna cholera, pomyślał. - Anne – wysyczała przez zęby szatynka, wijąc się z bólu. – Ja tak bardzo chcę żyć! Proszę... Ufam ci – szeptała, zamykając oczy. - Będziesz żyć. Tylko proszę, nie zamykaj tych cholernych oczu! – wrzasnął Michael, uderzając bokiem z rozpędu w samochód. Nagle przed oczami Hayböcka zaczęły tańczyć czarne plamy, a świat wokół wirował. Skoczek robił się coraz słabszy. Zachwiał się na nogach, ale starał się za wszelką nie pokazywać tego po sobie. Ta dziewczyna, Anne, pokładała w nim całe swoje nadzieje na przeżycie. W tej chwili był dla niej kimś niezwykłym, istotą nadprzyrodzoną, zesłaną jej na pomoc. Był kimś porównywalnym do Boga. Właśnie ta nadzieja i wiara w pewność czynów Michaela była jej ostatnim tchem, popychającym ją ku chęci życia. Nie mógł jej tego odebrać. Zacisnął zęby i zrzucił !kurtkę na ziemię. - Opowiedz mi o czymś, proszę – wyszeptał Hayböck, opierając się o samochód. Dziewczyna zamrugała, zaciskając dłonie w pięści, po czym złapała łapczywie powietrze i uniosła się na łokciach, ale po sekundzie upadła. Była cała blada. Hayböckowi zostało niewiele czasu, musiał działać zdecydowanie. - Kiedyś – zaczęła, krztusząc się ciężkim dymem – byłam na wakacjach ze znajomymi w Chorwacji. Mieliśmy wynajęty domek letniskowy sto metrów od plaży. – Nagle syknęła. - Mów dalej – zachęcił ją Michael, obchodząc samochód wokół. Musiał mieć jakiś pomysł. W jego głowie szalała jednak bezradna pustka. - Każdego dnia chodziłam na plażę, ale bałam się wejść głębiej do wody. Bo wiesz – zaśmiała się z bólem – nie umiałam wtedy jeszcze pływać. Pewnego dnia popiliśmy trochę. Nie wiem, co chciałam komuś udowodnić, ale założyłam się ze znajomymi o to, że jednak wyjdę nieco dalej w morze. Bałam się bardzo. Michael szybkim ruchem uderzył o samochód, sprawiając, że ten uniósł się do góry na dziesięć centymetrów. Natychmiast chwycił dach, starając się niw pozwolić mu z powrotem opaść na zmasakrowaną nogę dziewczyny. Napiął mięśnie rąk, unosząc powoli pojazd do góry. Ciało Anne zaczęło nagle drgać z bólu. Dziewczyna krzyknęła z całej siły, rozdzierając powietrze swoim szaleńczym skowytem. - Mów dalej! – ponaglił ją Michi, walcząc z samochodem. Jego twarz była cała czerwona, żyły na rękach nabrzmiałe. - Kiedy woda sięgała mi już podbródka, zaczęłam sobie uświadamiać, że posunęłam się już za daleko i odwróciłam się w stronę plaży, ale wtedy moja najlepsza przyjaciółka zaczęła się ze mnie śmiać. Według niej wcześnie wymiękłam – załkała histerycznie. – Wszyscy się do niej dołączyli, więc zrobiłam jeszcze jeden krok... Boli! – krzyknęła przez łzy, patrząc szeroko otwartymi oczami na poczynania Hayböcka. – W tym miejscu, gdzie postawiłam stopę, rozpoczynała się głębina, a ląd gwałtownie opadał w dół. Wpadłam do wody, nie mogąc wydostać się na powierzchnię. – Jęknęła z bólu. – Podobno spędziłam pod wodą ponad dwie minuty. Ledwo przeżyłam. Proszę cię, nie pozwól mi tu umrzeć, proszę! Hayböck przyjrzał się zbolałej twarzy Anne. Natychmiast włożył więcej siły w to, co robił, naparł biodrem na samochód i z przeciągłym jękiem zmęczenia, bólu i ekscytacji popchnął pojazd na trawnik. Ten upadł ze zgrzytem na płonące opony, rozdzierając powietrze okrutnym hałasem. - Nie pozwolę – powiedział. Przed jego oczami przepłynęły czarne mroczki. Zaczął mrugać. Opadł na kolana obok ciała Anne, spoglądając na to, co pozostało z niegdyś kształtnej nogi dziewczyny. Syknął przeciągle, czując, jak jego ciałem przechodzą nieprzyjemne dreszcze. Wszystkie kości kończyny, pogruchotane, przebijały skórę. Krew lała się gwałtownym strumieniem na ziemię. Anne podniosła się na łokciu, aby sprawdzić, co wywołało u Hayböcka taką reakcję. Z jej oczu popłynął potok łez, a gardło przedarł krzyk. - Nie, nie, nie, nie, nie! – wrzeszczała. – Ja nie chcę tracić nogi. Proszę, powiedz mi, że będę miała dwie nogi, proszę! – błagała smutno, szukając prawą dłonią dłoni Michiego. Hayböck spojrzał na nią pokrzepiająco, ale nie był w stanie nic powiedzieć. Nie chciał kłamać. Nie mógł zabić jej za życia. W tym momencie nadzieja była jej życiem. Dym rozlewał się coraz gęściej wokół nich, kryjąc dwie sylwetki w swoich ciemnych odmętach. Michi, kaszląc przeraźliwie, sięgnął dłonią po niebieską kurtkę, po czym zaczął ją drzeć na grube, podłużne pasy. Kiedy przedarł ostatni kawałek, zaczął owijać prowizoryczne bandaże wokół miejsca, z którego krew lała się najgęściej. Widok czerwonej cieczy przyprawiał go o mdłości. Zagryzł dolną wargę. Nie myśl o tym, upominał się. Nagle zaczął się gwałtownie pocić. Serce galopowało jak szalone, a oddech stopniowo stawał się płytszy. Jego ciało błagało o tlen, którego wokół prawie już nie było. Płuca Michaela tonęły w czarnym dymie. - Czym sobie na to zasłużyłam? – szepnęła niespodziewanie Anne. - Świat jest niesprawiedliwy, zawsze kara tych, którzy nie są niczemu winny, a najgorszych zbrodniarzy miłuje ponad wszystko – odparł, czując gorzkie łzy na twarzy. Po chwili wsunął prawą rękę pod uda dziewczyny, a lewą pod jej plecy i uniósł do góry, chwiejąc się lekko na nogach. Ruszył przez dym, czując, jak sen zaczyna spływać na jego powieki. Jednak on nie mógł polec. Nie teraz. W swoich rękach miał życie tej dziewczyny, która szlochała w jego ramionach. - Obiecaj mi, że przeżyję – mruczała co chwilę, kręcąc niespokojnie głową. – Chcę to od ciebie usłyszeć. Hayböck nie odpowiedział. Nie mógł. Nie potrafił. Nie chciał. Skupił uwagę na tatuażu, zdobiącym jej nadgarstek – niewielkim kolibrze, rozpościerającym skrzydła do góry. Dym przed oczami Michiego zaczął rzednąć, wyłaniając spod swojej zasłony gmach hotelu i kilka sylwetek ludzi. Uśmiechnął się do siebie. Przyspieszył kroku. Jego nogi chwiały się teraz na wszystkie strony. Głowę zasnuwała mu mgła. Myśli odpływały gdzieś daleko, kotłując się z tyłu głowy. Nagle opadł na kolana. Jęknął przy tym cicho. Już po chwili wokół niego zebrali się ludzie w czarnych strojach, którzy wzięli z jego ramion dziewczynę. Kilka sekund później Michael poczuł, jak wiotczeją mu mięśnie i upadł całym ciałem na bruk, tracąc przytomność. Na twarzy skoczka błąkał się zimny uśmiech. Jasne światło lampy rozlewało swoją poświatę po obszernym, białym pomieszczeniu, przebijając się przez delikatną zasłonę utkaną pod powiekami Michaela. Hayböck otworzył powoli oczy, po czym natychmiast opuścił powieki. Białe światło raziło skoczka, sprawiając, że przed oczami zaczęły mu przepływać kolorowe kleksy. Zaczął szybko mrugać, aby spędzić rozmazane kształty spod powiek. Gdy odzyskał ostrość widzenia, rozglądnął się wokół. Znajdował się w sali szpitalnej. Białe ściany przyglądały mu się badawczo, chowając się nieśmiało za rzędem jasnożółtych szafek, na których leżała liczna aparatura, a na jednej z nich stał płaski telewizor. Jasny parkiet pokrywał podłogę. Delikatne światło przesączało się przez cytrynowe zasłony, zakrywające okno. Obok miękkiego łóżka, rozpościerającego się pod jego ciałem, stała kroplówka. Jeden z jej końców tkwił w nadgarstku Michaela. Hayböck zaczął zastanawiać się, co tu robi. Po krótkiej chwili jego umysł zalała fala przebłysków tego, co wydarzyło na parkingu. Wybuch. Auto. Dziewczyna. Dym. Słowa te przepływały wokół jego wspomnień, nie mogąc dopasować się do żadnego konkretnego. Zirytowany swoją bezsilnością, podniósł się do siadu i sięgnął po niewielkiego pilota, leżącego na stoliku obok łóżka. Materac zaskrzypiał cicho, przerywając potęgę rytmicznego tykania EKG. Czuł się nieco osłabiony, jego ruchy nie były takie pewne, jakie powinny być. Nakierowując pilota na ekran, oparł łokcie na kolanach. Po krótkiej chwili obraz się rozjaśnił, po czym oczom Michaela ukazała się ogromna kula ognia. Pasek informacyjny na dole ekranu przesuwał się z niesłychaną prędkością. Hayböck włączył dźwięk, wzrokiem przebiegając po napisach. „Dzisiaj rano w Oberstdorfie na parkingu przed hotelem «Hinter dem Berg» wybuchł samochód...” „Cztery osoby zostały przetransportowane do szpitala...” „Jednym z poszkodowanych jest austriacki skoczek narciarski Michael Hayböck...” „Przyczyny wybuchu są nieznane, ale za zaistniały incydent oskarża się mężczyznę, który dzień wcześniej zamordował i uprowadził osoby związane ze skokami narciarskimi...” Nagle Michael zeskoczył z łóżka, wyrywając z nadgarstka wenflon. Skrzywił się trochę, ale już po chwili na jego twarz wkroczył wyraz determinacji. Adrenalina zaczęła go napędzać. Ruszył w stronę drzwi. Będąc już przy ogromnych, białych drzwiach, nacisnął klamkę i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając włączony telewizor. Szedł szybkim krokiem, rozglądając się wokół. Co chwilę zaciskał wargi w wąską kreskę, bijąc się z myślami. A co jeśli...? Nie pozwolił sobie dokończyć tego pytania. Przemierzał korytarz zdecydowanym krokiem, co chwilę przenosząc swój wzrok z drzwi prowadzących do sali szpitalnych, na ludzi przechodzących obok niego. Teraz już wszystko do niego wróciło. Każdy szczegół wyostrzył się ze zdwojoną siłą. Niemal czuł gryzący dym, ocierający się o jego gardło. Natychmiast przełknął ślinę i skupił się na każdych mijanych drzwiach, na każdy szczegół, jaki mógł wychwycić okiem za cienką taflą szkła, która rozciągała się przed niektórymi salami. Szedł żwawym krokiem, nie zwracając uwagi na delikatny ból, kotłujący się w jego klatce piersiowej. Musiał ją znaleźć i zobaczyć, czy żyje. Obiecał jej coś. Zaprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, aby spełnić tę obietnicę. W pewnej chwili zobaczył pielęgniarzy, pchającym wolnym krokiem nosze szpitalne. Kółka, przymocowane na dole, skrzypiały cicho, odbijając się w głowie Michaela głuchym echem. Jeden z pielęgniarzy otworzył białe drzwi, prowadzące do szpitalnej sali, po czym wózek, na którym leżała nieruchoma sylwetka człowieka, wtoczono do środka. W ostatniej Hayböck zobaczył ten mały szczegół. Tatuaż. Ten sam, w dokładnie tym samym miejscu. Był przekonany, że to właśnie ona, Anne. Natychmiast przyspieszył kroku, słysząc chaotyczne dudnienie swoich butów o posadzkę. Po chwili stwierdził jednak, że to jego serce. Kiedy stanął przed drzwiami do sali, te zamknęły się. Nie zastanawiając się nad swoimi czynami, pociągnął za klamkę, czując z dziką satysfakcją, że zamek puścił bez przeszkód, pozwalając Michaelowi wejść do środka. Zanim jednak zrobił choć jeden krok do środka, czyjaś zdecydowana ręką pociągnęła go w stronę korytarza. - Tam nie wolno wchodzić! – powiedział ten ktoś, kto właśnie ciągnął Hayböcka w stronę krzeseł stojących pod przeciwległą ścianą. Michi wyrwał się gwałtownie, spoglądając niespokojnym wzrokiem w kierunku drzwi, ponownie zamykających się. Tym razem usłyszał brzęk zasuwanego zamka. Zaklął cicho pod nosem, podchodząc zdenerwowanym krokiem do drzwi. Na delikatnej tafli białego drewna oparł rękę, kryjąc twarz w zgięciu łokcia. - Muszę. Ją. Zobaczyć – wysyczał z dziką pasją w głosie. - Ale tam... - Nie obchodzi mnie to! – wrzasnął, odwracając się twarzą do kobiety w średnim wieku, patrzącą na niego niewiadomym wzrokiem. – Po prostu muszę ją zobaczyć. Obiecałem jej coś. Coś najcenniejszego. Chcę wiedzieć, czy znowu wyjdę na świnię i wszystko spieprzę. Czy jestem kłamliwym dupkiem – powiedział, wyłamując kostki dłoni. Po chwili dodał: – Chcę wiedzieć, co u niej. Proszę. – Ostatnie słowo wypowiedział bezgłośnie. Pielęgniarka zmarszczyła brwi. Zaczęła w zamyśleniu skubać palcami dolną wargę, co jakiś czas odruchowo zaczesując lekko podsiwiałe włosy spięte w kok do tyłu. Michael odwrócił się przodem do drzwi, zaciskając za plecami dłoń na nadgarstku. Starał się wychwycić każdy dźwięk dochodzący zza drzwi, każde jedno charakterystyczne piknięcie, któremu wtórowała pędząca raz w górę, raz w dół kreska. Chciał usłyszeć życie. Spełnioną obietnicę. Tu nie chodziło wyłącznie o niego – to było coś ważniejszego od bycia słownym człowiekiem. Już zbyt wiele ludzi ucierpiało na jego obietnicach, tak samo jak i on poległ na obiecywaniu. Teraz nie mógł polec. Wraz z jego wewnętrznym sumieniem, które starało się utrzymać w niezachwianym porządku i sprawiedliwości, poległoby ludzkie życie. Życie, mające jeszcze tyle przed sobą do osiągnięcia. - Proszę pana – głos pielęgniarki wyrwał Hayböcka z zamyślenia – czy to bardzo ważne? Jest pan kimś z jej bliskich? Świat rodzi ludzi, a potem każe im żyć. Ale aby mogli oni normalnie żyć, muszą opierać się kłamstwie i trzymać się go jak ostatniej deski ratunku. Muszą być kłamcami. - Tak – odparł Michael, przygryzając wewnętrzną stronę policzka. – To ja ją wyciągnąłem spod tego auta – szepnął ledwo dosłyszalnie, muskając przy tym opuszkami palców białe drzwi. Pielęgniarka skinęła głową, po czym spuściła wzrok na podłogę. - Może coś dałoby się zrobić – odparła po chwili. – Tylko niech się pan uzbroi w cierpliwość. Niczego nie obiecuję – dodała na odchodnym. Hayböck westchnął, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Nie miał nic, co zajęłoby go w czasie oczekiwania. Poza tym, nie potrafiłby niczego zrobić. Białe drzwi do sali otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Po chwili ciężka noga Hayböcka przekroczyła próg, delikatnie stukając o podłogę. Michael z radością i przerażeniem w oczach spojrzał ostatni raz na pielęgniarkę, zamykającą za nim drzwi, po czym przeniósł wzrok na łóżko szpitalne, na którym rozciągała się tkwiąca w śpiączce farmakologicznej sylwetka dziewczyny. Wciąż patrząc na łóżko, zrobił kilka kroków do przodu, po czym zatrzymał się i przełknął ślinę obok guli, która wyrosła mu w gardle. Jego następne kroki były automatyczne – nawet nie zdążył się zorientować, kiedy ponownie oderwał swoje stopy od ziemi. Po kilku sekundach okrutnego przemarszu, usiadł na krześle obok łóżka, splatając palce ze sobą. Jego wzrok natychmiast skierował się na zamarzniętą w kojącym śnie twarz. Plastikowa rurka pod jej nosem cicho syczała, tworząc delikatną symfonię w akompaniamencie EKG i przyciszonych głosów dochodzących z korytarza. Hayböck oparł łokcie na kolanach i zamknął powieki. Nim się zorientował, jego dłoń zetknęła się z gorącą skórą Anne. Zacisnął zęby, przełknął gorzki posmak w gardle, po czym otworzył oczy, wpatrując się ślepo w jej ciało. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał z ust pielęgniarki, która go tu wpuściła. „Sepsa. Przykro mi.” Życie jest zbyt krótkie, żeby można było je skracać. - Obiecałem ci – szepnął – obiecałem ci, że przeżyjesz. Przepraszam, że kłamałem. Dopiero w tym momencie zorientował się, że jest ubrany w szpitalną, cienką piżamę. Zimne powietrze zaczęło pełzać po jego ciele, wywołując gęsią skórkę. Dolna warga drżała powoli, wtórując trzęsącym się ramionom. Po chwili zrozumiał, że tego powodem wcale nie jest zimno, ale szloch, wstrząsający jego ciałem. Łzy zaczęły płynąć mu po twarzy, a on nawet nie próbował ich ocierać. Żyjemy, aby kłamać, i kłamiemy, aby dawać innym życie, zaklęte w nadziei Ciężkie powieki Johanna podniosły się powoli. W pomieszczeniu panowała ciemność. Jedynym dźwiękiem, rozchodzącym się w powietrzu była cisza, swoim ciężarem przygniatająca wszystko wokół. Skoczek zaczął powoli mrugać, aby przystosować wzrok do ciemności. Po niecałej minucie przed jego oczami zaczęły materializować się kształty, które już tak dobrze znał, mimo iż był zamknięty w tym pomieszczeniu niecały dzień. Nagie ściany patrzyły na niego smutnie. Rury, rozciągające się wzdłuż szarych powierzchni ścian, wydawały się zbliżać w jego stronę. Zimna podłoga kurczowo trzymała się kilku nielicznych mebli, znajdujących się w pokoju. Niewielkie okienko, tuż pod samym sufitem, zakryte kratami i grubą blachą, przepuszczało delikatną poświatę rannego słońca. Nigdzie nie było Załatwiacza. Żadnych dźwięków, które zazwyczaj dobiegały z pokoju obok, kiedy porywacz tu był. Nic. Johann zaczął się wiercić, próbując wstać. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że jest związany. Po chwili, szarpiąc za więzy, poczuł ogromny ból w nadgarstku. Starał się ze wszystkich sił poluzować węzeł, aby móc się stąd wydostać. Teraz albo nigdy. Forfang już czuł na skórze ciepłą krew, ale nadal próbował się wyrwać. Nagle jego prawa dłoń odrobinę wysunęła się z morderczego uścisku. Uśmiechnął się do siebie, czując, jak pot wstępuje mu na czoło. Ciesząc się swoim małym tryumfem, powoli wysuwał dłoń z zaciśniętej pętli, która z każdą chwilą wydawała się powiększać swój otwór. W pewnym momencie jego dłoń była już wolna. Podniósł ją do góry, oglądając świeże rany, pokryte krwią. Skrzywił się na ten widok, po czym natychmiast podniósł się w kucki i wolną ręką zaczął rozwiązywać drugi supeł. Szło mu to bardzo powoli, ponieważ prawie nie czuł palców w ścierpniętej dłoni. Po kilkudziesięciu sekundach walki z mocnym węzłem, był już wolny. Uniósł obie dłonie do góry, ruszając niespiesznie palcami, aby odzyskać w nich czucie. Czuł, jak przyjemne mrowienie pełza po jego skórze, przynosząc ze sobą ulgę. Rozkoszując się tym uczuciem, przymknął oczy. Gdy po chwili otworzył oczy, jego wzrok od razu padł na ręce. Sznur, wrzynający się w nadgarstki, pozostawił po sobie wiele śladów. Przygryzł wargę i natychmiast wyrzucił ten obraz ze swojej głowy. Po chwili postanowił wstać. Kiedy się wyprostował, o mało co nie upadł. Podparł się o ścianę, próbując przezwyciężyć naturę i jak najszybciej, nie czekając na powrót pełnego czucia w nogach, dojść do drzwi. Nigdy nie wiadomo, ile miał czasu. Trzymając się kurczowo ściany, posuwał się na chwiejnych nogach powoli do przodu. Już stał obok drzwi, jego dłoń zbliżała się klamki, kiedy nagle usłyszał brzęk otwieranego zamka, a zaraz po nim klamka poruszyła się powoli na dół. Forfang nie zdążył się cofnąć. Drzwi uderzyły w niego z impetem, przewracając go na ziemię. Upadł na biodro. Poczuł w nim dziwny, dziki ból. Nie krył grymasu na twarzy – jej wyraz zamarł w niemym krzyku. - Co do chole... – powiedział Załatwiacz, który zaczął błądzić dłonią po ścianie w poszukiwaniu włącznika. Po chwili pomieszczenia rozbłysnęło jasnym światłem, oślepiając Johanna. Zakrył oczy ręką. - Ty skurwielu! – wysyczał Załatwiacz, patrząc ze złością na skoczka. Nagle schylił się, łapiąc Forfanga za kołnierz poszarpanej koszuli i uniósł go kilkadziesiąt centymetrów nad ziemię. Johann zaczął krzyczeć, czując ból w biodrze. – Ty durniu! Zachciało ci się uciekać, tak? – zapytał, zbliżając twarz do twarzy Forfanga na kilka centymetrów. – A ja traktowałem cię ulgowo. – Wypuścił z ręki kołnierz bluzki skoczka, po czym ten opadł na ziemię, uderzając się w łokcie, którymi próbował zamortyzować upadek. Syknął z bólu, na co Załatwiacz odpowiedział z diabelnym uśmiechem: – Dopiero teraz zobaczysz, z kim przyszło ci się zmierzyć – szepnął, prostując się dumnie. Nagle noga Załatwiacza uniosła się do góry, po czym z ogromną siłą uderzyła w brzuch skoczka. Johann jęknął z bólu. - Podoba się? Nie czekając na odpowiedź, wytoczył przeciwko Forfangowi salwę kopniaków. Jego stopa lądowała, wydawałoby się, na każdym skrawku ciała skoczka, omijając tylko głowę. Fala bólu rozlewała się po ciele skoczka, przynosząc na jego twarz łzy bólu. Wił się na podłodze, błagając o litość. Po chwili jego krzyki zamieniły się w szept, a później słowa pulsowały w jego głowie, nie chcąc wydostać się z gardła, uciekając gdzieś głęboko. Za każdym razem, kiedy Załatwiacz uderzał o biodro Johanna, ten czuł dziwne ciepło w środku, któremu towarzyszyły ciche dźwięki. Starając się uciec od bólu, skupił się tylko na nich. Po chwili wsłuchiwania się w chrzęst, zamknął oczy, czując łzy na twarzy, i odciął się zewnątrz. Był tylko on i ten dźwięk. Nie istniało nic innego. Załatwiacz, widząc opanowanie na twarzy uprowadzonego, uspokoił się, po czym przykucnął obok skoczka i klepnął go w twarz. Powtarzał to tak długo, aż Johann spojrzał wystraszonym wzrokiem na swojego oprawcę i przełknął nerwowo ślinę. - Kochaniuteńki, zafunduję ci tu takie piekło, że nawet diabeł by się go nie powstydził – wyszeptał Załatwiacz, po chwili wymierzając potężny cios w twarz Johanna. Wszystko przed oczami Forfanga zaczęło się rozmazywać i chwilę potem jego wzrok zalała fala ciemności. W ostatnich chwilach świadomości usłyszał dumny głos oprawcy: - Spokojnego snu. Coś piszczało. W krótkich, spokojnych odstępach. Coś cicho syczało. Niemalże niesłyszalnie. Coś nieśmiało rzęziło. Mieszało się ze wdechem i wydechem. Coś zaskrzypiało. Krótki ułamek sekundy. Dawid natychmiast otworzył oczy. Jego wzrok omiótł prawie każdy kawałek białego sufitu, wiszącego nad nim. Zaczął szybciej oddychać. Czuł się dziwnie skrępowany. Poruszał palcami u rąk, potem uniósł ramiona do góry. Dopiero po kilkunastu sekundach wszystko wróciło do jego świadomości. Ponownie poczuł dziwne kłucie wewnątrz czaszki, tym razem zdecydowanie lżejsze. Na skórze pod nosem czuł przyjemne, lekkie powietrze, które wypływało z przezroczystej, plastikowej rurki, opasającej jego głowę. Czuł, jak zimny plastik łoskocze go, zawijając się za uchem. W jego żyle tkwił wenflon, łączący się z kroplówką. Przezroczysty płyn skrzył się blaskiem słońca, załamującego się w jego tafli. Aparat EKG stał na niewysokiej szafce tuż obok łóżka, wygrywając spokojną melodię. Kubacki przygryzł dolną wargę, aby opanować niepohamowaną ochotę na wybuch śmiechem. Sam nie wiedział, czemu zebrało mu się na śmiech. To ewidentnie nie była sytuacja, w której powinien się śmiać. Mimo to, czuł, że kąciki jego ust mimowolnie podniosły się ku górze. - Dzień dobry – rozległ się przyciszony, głęboki głos. Dawid powoli odwrócił głowę w stronę, z której dobiegał głos. W pomieszczeniu nie było nikogo. Nikogo, poza mężczyzną w szarym płaszczu, czarnym kapeluszu, eleganckich mokasynach i diabelskim uśmiechem na twarzy, siedzącym na stołku obok łóżka Kubackiego. Skoczek odruchowo wpił się głębiej w materac łóżka. Skądś znał już go kojarzył. Wydawało mu się, że widział tego człowieka przynajmniej raz. Kiedy przypomniał sobie, kim jest ten, na którego patrzy, przełknął nerwowo ślinę. Jednak po chwili przyjrzał się uważniej twarzy mężczyzny. Rysy twarzy miał mocno zarysowane, modre czarne oczy spoglądały na Dawida z dziką satysfakcją, jasne włosy nieznacznie wystawały spod kapelusza. Nie. To nie on. - Powinieneś być zaszczycony tym, że znalazłem dla ciebie chociaż chwilę czasu, skarbie – przerwał ciszę nieznajomy. Dawid spojrzał na niego, marszcząc brwi. Mężczyzna wstał, spoglądając na leżącego skoczka z góry. Jego usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. Włożył obie dłonie do głębokich kieszeni, chrząkając cicho. - Widzę, że nie masz dla mnie żadnego respektu. To cię zgubi. Zresztą nie tylko ciebie. Znam kogoś, kogo już to zgubiło. I teraz to on próbuje swoich sił w tym złym świecie jako osoba, która rozdaje karty. Taka mała zabawa w Boga – mówił z nudą w głosie. – Wiesz, naprawdę nie chcę, aby to tak się skończyło. I tu wcale nie chodzi o honor, walkę dobra ze złem i inne głupoty. – Zrobił pauzę. – Interesuje mnie jedynie zemsta. A ty pomożesz mi zrealizować tę zemstę, blondasku. – Wyciągnął rękę z kieszeni i zmierzwił włosy Dawida. Kubacki poruszył się niespokojnie, czując, jak jego oddech przyspiesza. O co chodzi temu mężczyźnie? Jaka zemsta? I w czym Dawid miałby mu pomóc? - Jesteś uroczy, kiedy się denerwujesz. Aż wstyd mi pomyśleć, że muszę to zrobić. Ale taka jest kolejność rzeczy – orzekł mężczyzna, patrząc spode łba na Dawida. Na jego twarzy widać było skruchę. W oczach natomiast panowała istna duma, w której każdy mógłby utonąć i zniknąć w jej morderczych otchłaniach. - O co ci chodzi? – wychrypiał Dawid. Nieznajomy prychnął. - Zaraz się przekonasz. Chcę jednak, abyś wiedział, jak ma na imię ten, który wprowadzi cię prosto do bram raju, gdzie będzie ci zdecydowanie lepiej niż tu, na ziemi. Na ziemi, na której teraz ja przejmuję wartę – wysyczał, zbliżając twarz do ucha Dawida. Przez ciało skoczka przeszły nieprzyjemne dreszcze. Nagle nieznajomy wysunął swe dłonie przed siebie, łapiąc za szyję Dawida. Jego długie palce zacisnęły się w morderczym uścisku, cały czas zacieśniając uścisk. Kubacki zaczął się dusić, próbując krzyczeć. Jego ciałem wstrząsały dziwne drgania. Chociaż chciał, nie mógł podnieść rąk. Aparat EKG natychmiast zareagował, zaczynając coraz szybciej piszczeć. Dźwięk był coraz głośniejszy. Odbijał się echem w głowie Dawida. Czuł, że już wiele życia mu nie zostało. W pewnym momencie coś uderzyło o drzwi od strony korytarza. Krzyki niosły się w powietrzu, tak jakby próbując swoją siłą otworzyć drzwi i wedrzeć się do środka. - Nazywam się Axel. – Głos nieznajomego zajął całą głowę Dawida, walcząc o siłę przebicia jedynie z biciem serca, które waliło w klatkę piersiową Kubackiego z niezwykłą siłą. – I przyniosę temu świata piekło – dodał, odrywając się od szyi Dawida. Zanim odbiegł od łóżka skoczka, rozerwał rurkę z tlenem pod nosem Kubackiego. Już po chwili ciało mężczyzny zniknęło za oknem, a do sali szpitalnej wdarł się personel, próbując uspokoić rozdygotanego Dawida. W jego głowie odbijało się tylko jedno zdanie. „Przyniosę temu światu piekło.” Kubacki nie mógł się pozbyć wrażenia, że miało to coś wspólnego z Turniejem. Sportowiec z trudem łapał powietrze, czując, jak jego ciałem wstrząsają drgawki. Po kilku sekundach skoczek stracił przytomność. ******** Hejka! ❤❤❤ No kurde... Jaka ja z siebie dumna jestem! Tym oto rozdziałem pobiłam długość jednego rozdziału. Poprzedni rekord wynosił 9 stron, ten ma ponad 10! (Piszę w Wordzie, także tego...) Poza tym, wyszło zajeeee....fajnie. Michi bohater, wszyscy odżywają, Dawid prawie umiera... Klasyka u mnie. Na początku myślałam nad tym, aby zabić Dawida, ale uznałam, że nie wypada. Dopiero chłopina skończył sezon najlepszy w karierzr, a ja go tu chcę zabić przed letnim GP, które na pewno wygra... No nie, zabijanie nie jest w moim stylu! (Śmieszne...) Nie ukrywam też, że jestem mega podjarana i wrukwiona (zwrot z kabaretu!). Po pierwsze: mój kochany Peter zrobił to! Wygrał wszystko i inni mogli go tylko w dupę całować i cieszyć się, że ktoś tak wspaniały ich przeleciał! Po drugie: wkurw level hard na tw pieprzone transmisje. Szwabola rok temu pokazali, a króla to nie? Co to: jakiś pakt z Merkelową?! Ale mniejsza z tym. Internety mi pomogły i obejrzałam dekorację ❤. Aż mi łezki pociekły ze wzruszenia. Zasłużył, król sezonu. Chociaż i tak kochałam go na drugim miejscu. Ale nie zawiódł - był DWA razy DRUGI! (Drużynówka też się liczy!) Wracając do opowiadania: nie zawiodę Was, będę to dalej pisać! Kocham to! Uwielbiam zabijać i kaleczyć. Niestety w prawdziwym życiu nie było mi dane mieć taką okazję, więc jestem seryjnym mordercą tutaj. Aha! I jeszcze notka o "Prevcolocie". Najpierw chciałam się wyrobić z tym blogiem, dlatego tak długo nie ma rozdziału tam. Ale obiecuję: niedziela albo nawet wcześniej możecie się spodziewać rozdziału. Zdradzę tytuł: " Szwajcarski obóz koncentracyjny". No to co? Planica, Planica, snežna kraljica i goodbye sezonie? Pozdrawiam ;***
Dnia 12-10-2018 --:--:-- następujące floty spotkały się w walce: Agresor Arkturus [AVL] Lekki myśliwiec 20.135 Krążownik 2.978 Okręt wojenny 20 Pancernik 1.588
– Ubrali mojego tatę w damskie ubrania, założyli mu nawet rajstopy. Nie widzieli, że to mężczyzna? Przecież tego nie da się nie zauważyć – pyta Bartek Dydziak (37 l.) z Sieniawy, syn zmarłego Józefa. Młody mężczyzna nie może się uspokoić, trzęsie się, od tygodnia nie może spać. To właśnie tydzień temu on i jego mama dowiedzieli się o koszmarnej pomyłce. Pani Krystyna (†68 l.) i Józef Dydziak († 72 l.) byli sąsiadami. Ich domy dzieliła jedynie ulica i rzeczka. Umarli tego samego dnia w piątek 25 marca, oboje w szpitalu w Nowym Targu. – Tata leżał na oddziale paliatywnym, miał miażdżycę. Chirurdzy z tego powodu amputowali mu nogę – opowiada nam pan Bartek. Rodzina liczyła się z tym, że pan Józef ze szpitala może już nie wrócić. Faktycznie w piątek nadeszła straszna wiadomość.– Tata zmarł. Jak się potem okazało, sąsiadka z naprzeciwka też zmarła tego samego dnia – dodaje syn zmarłego. Od dziennikarzy dowiedział się o pomyłce. Zobacz zdjęcia: – Dzień po pogrzebie taty, w środę, zadzwonił telefon. Dziennikarz powiedział mi, że w trumnie zamiast ciała pani Krystyny leżał mój tata, ubrany w damskie ubranie – relacjonuje syn. Faktycznie, przed zaplanowanym na poniedziałkowe popołudnie pogrzebem pani Krystyny, rodzina chciała pożegnać zmarłą mamę. Poprosiła o otwarcie trumny. – Byłem akurat na koło kaplicy, gdy poprosili mnie o otwarcie trumny. Sam własnoręcznie tę trumnę otworzyłem. Po niespełna minucie podbiegła do mnie rodzina mówiąc, że pomylono ciała, że w trumnie leży mężczyzna – powiedział Super Expressowi Grzegorz Sojka, właściciel zakładu pogrzebowego, który był odpowiedzialny za organizację pogrzebu. Na pytanie skąd taka makabryczna pomyłka, tłumaczył, że ubieraniem i wydawaniem zwłok zajmuje się prosektorium w Nowym Targu. – Ja nie widziałem, kto jest w trumnie. Gdy dowiedziałem się o pomyłce, natychmiast do prosektorium zadzwoniłem – mówi Grzegorz Sojka. Czytaj też: Starogard Gdański. Adaś, Agniesia i Emilka zginęli w pożarze. Strażacy płakali, gdy wynosili ciała z ognia Tymczasem właściciel prosektorium przedstawia sytuację zupełnie inaczej. – Przyjechali do mnie we dwóch, właściciel firmy pogrzebowej z pomocnikiem, poprosili o wydanie ciała mężczyzny i podpisali odbiór tych zwłok. To oni także zajmowali się ubieraniem. Ja im tylko pomogłem włożyć trumnę do samochodu, bo są one naprawdę ciężkie – powiedział Super Expressowi Zbigniew Hajnos. Niezależnie od tego, kto jest winnym tej fatalnej sytuacji, makabryczna pomyłka to trauma dla obu rodzin. Sieniawa. Do trumny ubrali tatę w damskie rajstopy i spódnicę. Pomylili go ze zmarła sąsiadka
Tłumaczenia w kontekście hasła "I don't brag about" z angielskiego na polski od Reverso Context: I don't brag about it, but I'm an actor.
Home Książki Kryminał, sensacja, thriller Koszmary zasną ostatnie Mroźny luty 2017 roku. Podczas śnieżnej zawieruchy Marek Bener rozpoczyna poszukiwania ofiary mobbingu i chorującego na depresję Jana Stemperskiego. Mężczyzna zapewne targnął się na życie, dlatego dziennikarz zamierza szybko odnaleźć jego zwłoki i rozbroić własną, wciąż tykającą bombę problemów. Parę miesięcy wcześniej dostał zdjęcie, które zrujnowało go psychicznie, a teraz trzyma w rękach kolejne. Owładnięty strachem i sparaliżowany niemocą powinien stanąć do walki, której stawką będzie prawda o losie jego zaginionej żony. Ale Bener sam już nie wie, czy – w obliczu nowych faktów – woli poznać tę prawdę, czy śnić wciąż na nowo te same koszmary… Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 7,0 / 10 1056 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści
Mamy wystarczająco dużo głosów, żeby wygrać – zapewnił prezydent Obama swoich zwolenników. Podobnego zdania jest większość obserwatorów.
Materiały: 15 15 10 Koszt: 6 000 Plan Poziom 4 (Mistrzowski) Wymagany poziom: 23 Broń dwuręczna Barbarzyńca Legendarna potężna broń dwuręczna 55,0 Obrażenia na sekundę 53-57 pkt. obrażeń 1,00 ataku na sekundę Primary +[3 - 4]% obrażeń +[494 - 674] pkt. życia przy trafieniu+4 losowe magiczne właściwości Account Bound Tylko umarli widzieli koniec wojny.
Compre online Tylko umarli wiedzą, de Ćwirlej, Ryszard na Amazon. Frete GRÁTIS em milhares de produtos com o Amazon Prime. Encontre diversos livros escritos por Ćwirlej, Ryszard com ótimos preços.
Wojna. Wrogów dzieli ocean. Z oceanu wynurza się łódź. Z łodzi, po krótkim przygotowaniu, startuje samolot. Maszyna jest zbyt wolna, nie może obrać za cel wielkich miast, gdzie wrogowie dzień i noc patrzą w niebo. Stąd nieco urażona ambicja u pilota. Będzie atakował las. Lot bezsensowny, chyba, że zamiast bomb burzących niesiesz termiczne. Las + zapałki = pożar, a co dopiero las + sto pięćdziesiąt kilogramów materiałów zapalających. To cios w przemysł drzewny, to pożar na wielkim terenie, to terror wśród wrogów, którym wydawało się, że są bezpieczni. Na to liczy pilot. Leci podpalić kraj, którego piloci zabierają do kabinach samolotów zdjęcia kobiet i dzieci. On ma ze sobą miecz. Od czterystu lat służył jego przodkom. Zabijali nim wrogów, a czasem, jeśli wypadało, także siebie. Widzi krew na ostrzu, gdy zrzuca dwie bomby na dymiący mgłą las. Kątem oka dostrzega jeszcze miasteczko, które zna z map, po czym zawraca nad Pacyfik. Niestety, nie pił wcześniej piwa z ludźmi z miasteczka. Powiedzieli by mu, że o tej porze roku w lesie jest prawie tak mokro, jak w ocenie. Bomby gasną w kłębach czarnego dymu. Jedną z nich znajdują leśnicy. Druga dymiła zbyt krótko, nigdy jej nie znajdą, śpi do dziś pod potężnymi paprociami Oregonu. To pierwszy i ostatni raz, gdy japoński samolot zbombardował północną Amerykę. Pilot jeszcze tego nie wie. Nie wie też, że dowódcy postawią na przyszłość na tańsze balony zapalające. Nie wie, że będzie uczył pilotów kamikaze. Nie wie, może na szczęście, że barbarzyńcy wygrają, a cesarz Japonii ogłosi, ku rozpaczy poddanych, że nie jest bogiem. Jednak największe zaskoczenie w życiu pana Nobuo Fujity, jedynego pilota, który zbombardował Stany Zjednoczone, nadejdzie dwadzieścia lat po tamtym locie. Pracuje w firmie produkującej drut. Czasy są ciężkie, ale pan Fujita jest inteligentny i pracowity. Stereotypowy Japończyk. Wyobraźmy sobie, jak pewnego wieczoru otwiera list z amerykańskiej ambasady i pierwszy raz od lotu nad zamglonym lasem przypomina sobie widziane przelotem miasteczko. Brooking założył w 1908 roku pan John E. Brookings, prezydent Brookings Lumber and Box Company, zamierzający przerobić sekwoje południowego Oregonu na równie zielone dolary. Miejsce było dobre, drzewo można było ładować na statki. Miasteczko rosło, a jego mieszkańcy walczyli w obu wojnach światowych, zwłaszcza w drugiej. Mieli o czym mówić po pracy w tartaku. Nad piwem wybuchał śmiech, ilekroć ktoś porównał gaszenie tamtej bomby do odbijania Filipin, albo lądowania na Iwo Jimie. Jakiś weteran rzuca, niczego wam nie ujmując, chłopaki, ale po drugiej stronie oceanu Żółtki walczyli trochę dzielniej. Śmiech ustawał, bo przypominali sobie poległych kolegów. Kilkutysięczne miasteczko musiało mieć długą listę nazwisk. Żart o wojnie może łatwo okazać się niewypałem. Dlatego śmiech czasem nie wybuchał, a głośniejsze od niego milczenie. Potem z baru wytaczał się były marines, którego Pacyfik zabił dużo wcześniej, zanim ostatni raz wystrzelił z broni we własnym kierunku. Tylko umarli widzieli koniec wojny, powiedział tysiące lat temu Platon, patrząc na żołnierza, który wrócił, a przecież wrócić nie potrafił. Tak musiało być w tamtym miasteczku. A mimo to Brooking, jak mawiają Amerykanie, toczyło się dalej, razem z ładowanymi kłodami i z życiem, co łatwo zapomina. Pewnego dnia wśród śmiechów w jednym z pubów coś wykiełkowało. List, jedni mówili, że durny, drudzy, że genialny. Ci, co go wysłali, otrzymywali potem inne listy, z zapewnieniem, że ani oni, ani ich dzieci nie przeżyją wizyty tego Żółtka. Pan Nobuto Fujita skonsultował się ze swoim rządem. Uzyskał potwierdzenie. Amerykanie nie będą go sądzić za tamtą bombę. Chcą, by był honorowym gościem corocznego festiwalu Azalii. Mimo zapewnień o wyciągniętej do pojednania dłoni, wziął miecz. Gdyby chcieli go upokorzyć, licząca cztery stulecia stal dałaby mu honorową śmierć. Nie było takiej potrzeby. Kwiaty na festiwalu pięknie pachniały. Jedna z pań od listu powiedziała, że dopiero widząc swojego synka, jak z żoną pana Fujity czyta książeczkę o zwierzętach, zyskała pewność, że to nie był błąd. A przecież cała historia była możliwa, bo las był mokry. Gdyby bomby wybuchły i pożar kogoś zabił, byłoby inaczej. Trudniej. Wyobraźmy sobie uczucia Polaków na wieść o zaproszeniu pilotów, co bombardowali w trzydziestym dziewiątym, by wzięli udział w dniach Wielunia. W Brooking wielu było niezadowolonych, zwłaszcza wśród tych których wojna kosztowała, choć z każdym przyjazdem Japończyka jakby się wykruszali. Niektórzy mówili jednak, że to nie tyle chrześcijaństwo, to zaproszenie, ile gonienie za sławą. Jakaś wioska w Alabamie ma różowego aligatora, miasteczko w Kansas słynie z faceta, który przeżył porwanie przez trzy tornada, my będziemy mieć Japończyka, który prawie nas zabił. Jakkolwiek by nie było, miecz dwa razy starszy, niż Stany Zjednoczone, spoczął w lokalnej bibliotece. Brooking pogrzebało zemstę pod zasadzoną na miejscu zrzutu sekwoją. Nie chodzi jedynie o to, by się wzruszyć tym pojednaniem, tym, że po latach pilot został przyjacielem miasta. Być może ciekawsze jest jeszcze to, czym ten człowiek, Nobuto Fujita, zapełniał życie. Na przykład honorowymi przysięgami. Japończyk! Obiecał, że ufunduje studentom z Brooking pobyt w Japonii. Mimo, że mu firma splajtowała, słowa dotrzymał, stary, zmęczony człowiek, harując w fabryce. Mówią, że wszystko odkładał dla tej obietnicy, z wyjątkiem tych pieniędzy, za które kupował co miesiąc pewne drobiazgi dla siebie. Książki. Młodość oddał Cesarzowi, dorosłe życie sympatycznym dziwakom zza oceanu, których nie zdołał zabić. Ale okruchami czasu po cichu karmił własną duszę. Czytał jej, by nie przestawała latać.
W przypadku podwyższonych parametrów hematokrytu oraz hemoglobiny należy udać się do lekarza. Warto wykonać ponowne badanie krwi, po to by wykluczyć ewentualne błędy, jakie mogły mieć miejsce podczas otrzymywania wyników. Dodatkowo warto oznaczyć poziom żelaza oraz ferrytyny we krwi. Zbyt wysokie stężenie żelaza może być
Profesor Bronisław Geremek był jedną z najwybitniejszych postaci powojennej Polski, takiego formatu, jak ks. Jerzy Tischner, Jerzy Turowicz, czy Jerzy Giedroyć. Był nie tylko politykiem, współtwórcą „Solidarności”, uczestnikiem obrad okrągłego stołu, ministrem spraw zagranicznych. Był także uznanym w Europie historykiem-mediawistą, znawcą średniowiecznego Paryża. Zginął tragicznie w 2008 roku w wypadku samochodowym k. Nowego Tomyśla, na trasie Poznań Świecko. Urszula i Tomasz Kujawski: „Mamy za sobą wiele zakrętów, ale na szczęście udało nam się pozbierać” Profesor Bronisław Geremek: tragiczny wypadek Jego mercedes zjechał na lewy pas i zderzył się czołowo z dostawczym Fiatem Ducato. Profesor Bronisław Geremek zginął na miejscu, to on prowadził auto. Prawdopodobnie zasłabł albo zasnął za kierownicą. Ponieważ był bardzo znanym politykiem, natychmiast zaczęły krążyć różne teorie, że sprawy nie wyjaśniono do końca. Że współpasażerka profesora Bronisława Geremka nie wyjaśniła, czy np. rozmawiał w czasie jazdy przez telefon, albo dlaczego nie widziała, co się z nim dzieje. Miała zastrzec, że w wypadku doznała szoku pourazowego i niczego nie pamiętała. Wykluczono jednak, by profesor Geremek miał we krwi alkohol, ślady środków psychotropowych, nie cierpiał też na śpiączkę cukrzycową. Ostatecznie prokuratura przyjęła wersję o nieumyślnym spowodowaniu wypadku w wyniku utraty kontroli nad pojazdem. Był jedyną ofiarą tego wypadku, pozostali uczestnicy odnieśli obrażenia, ale bez zagrożenia życia. Jego śmierć była szokiem. Profesor Bronisław Geremek zginął 17 lipca 2008 roku, miał 76 lat. Nie był młodym człowiekiem, ale cały czas aktywnym w polskiej i europejskiej polityce. Był dżentelmenem i człowiekiem dyskretnym, niewiele o sobie opowiadał. Kiedy w rozmowie z „Vivą”, Piotr Najsztub spytał go, czy umie kochać, powiedział: „Uważam to pytanie za agresję na terytorium, które staram się chronić”. Miał trudne i burzliwe życie. Jak wyglądały jego losy? Profesor Bronisław Geremek: jego dziadek był magidem Profesor Bronisław Geremek urodził się w 1932 roku, w rodzinie żydowskiej. Jego ojciec Boruch Lewertow miał wytwórnię futer. Jego dziadek był magidem, uczonym rabinem, interpretatorem Tory, kaznodzieją. Mieszkali w Warszawie na ulicy Mławskiej, dobrze im się powodziło. Profesor miał starszego brata, na którego w domu mówiono Izio. Po wojnie Izio zamieszkał w Ameryce, byli z Bronisławem związani, ale odwiedzali się okazjonalnie. Jak mówił jego brat , który funkcjonował w Ameryce jako Jerry Lewart – stali się ludźmi z dwóch różnych światów. Obaj mieli beztroskie dzieciństwo, które w koszmar zmieniła wojna. Fot. Prof. Bronisław Geremek z Tadeuszem Mazowieckim i Janem Olszewskim, 1981 rok, fot. STOCK/BEW - W 1940 roku w Lewertowie znaleźli się w getcie, a dwa lata później cała rodzina trafiła na Umschlagplatz. Jak opowiadał brat Bronisława Geremka, przeżyli, bo wykupił ich od Niemców ojciec, który miał zgromadzone dolary na czarną godzinę. Najpierw Bronka, bo był najmłodszy. A potem pozostałych. Wiedzieli jednak, że trzeba uciekać z getta. Bronisław jako mały chłopiec pojechał z matką do Zawichostu do Stefana Geremka, jak wspominał profesor - dobrego człowieka, który miał tam wielobranżowy sklep. Wysłał go tam jego ojciec, który wiedział, że Stefan potrzebuje pomocy w prowadzeniu sklepu. Liczył, że uratuje w ten sposób żonę i młodszego syna. Sam został w Warszawie ze starszym synem, ukrywali się w pojedynkę, Boruch Lewertow zginął prawdopodobnie w Auschwitz. Zobacz też: Annie Maruszeczko spłonął dom, jednak nigdy się nie poddała! Co dzisiaj robi była gwiazda TVN? Bronisław Geremek o wojnie Bronisław Geremek w rozmowie z Jackiem Żakowskim wspominał czas w getcie: „Pamiętam koleżankę, moją dziesięcioletnią rówieśniczkę, która bez ruchu leżała na chodniku. Też byłem wycieńczony, ale widać musiałem jeść więcej, skoro nadal trzymałem się na nogach. Pamiętam swoją rozpacz, bo widziałem, że ona umiera, a nie miałem nic, co mógłbym dać jej do jedzenia. Patrzyłem na nią z bezsilnością, gdy przy mnie odchodziła. Niebawem zachorowałem. W getcie nie miałem szans na przeżycie, choćby dlatego, że nie było żadnych potrzebnych lekarstw. Jedynym ratunkiem było przejść na aryjską stronę. Mama pomyślała o wszystkim. Wyposażono mnie w dokładne instrukcje. Ktoś przeprowadził mnie przez dziurę w murze. (...) Nie zapomnę jednak tej kilkuprzystankowej podróży. Wszyscy pasażerowie "polskiej" części tramwaju spoglądali na mnie wymownie. Widzieli zabiedzone, dygoczące z zimna dziecko. Był sierpniowy upał, a ja miałem na sobie cztery swetry. Nie było żadnych wątpliwości, że jestem z getta. Nikt mnie jednak nie zadenuncjował”. Fot. Profesor podczas sesji Parlamentu Europejskiego w Strasburgu, fot. UPPA/Photoshot/BEW Bronisław Geremek mówił, że w czasie wojny widział, jak płonie świat. Dookoła niego była śmierć, strach, pożoga. Nigdy nie wracał do dziecięcych doświadczeń, choć to one go formowały. „Świat palił się na moich oczach. Palił się też mały świat rodzinnych kontynuacji, w których jest ciągłość oczywistych wartości, zasad, reguł. W mojej dziecięcej biografii świat ciągle się rozpadał”. Ale też jak mówił w rozmowie z Piotrem Najsztubem, wiedział, że w najgorszej sytuacji jest szansa. „Nauczyłem się stawiać na szansę”, wyznał. Zobacz też: „Dla męża byłam tą jedyną”. Historia miłości Teresy Lipowskiej i Tomasza Zaliwskiego Nie bądź taki Geremek W Zawichoście ukrywali się z mamą pod nazwiskiem Wachlewscy, pod opieką Stefana Geremka. Po wojnie jego mama – Alicja wyszła za Stefana, gdy dowiedziała się, że jej mąż nie żyje. Cała trójka przeniosła się do Wschowy, a pod koniec lat 40. ubiegłego wieku do Warszawy. Bronisław Geremek chodził do szkoły we Wschowej, był chudym, rudowłosym chłopakiem, mnóstwo czytał, nawet podczas drogi do szkoły. Jak ktoś wyciągał książkę, to chłopcy śmieli się „Nie bądź taki Geremek”. We Wschowie poznał księdza Andrzeja Bardeckiego, wybitnego duchownego, po latach znanego publicystę „Tygodnika Powszechnego”. Pod jego wpływem wstąpił do „Solidacji mariańskiej”, był ministrantem, przeżył czas fascynacji katolicyzmem. Potem już po przeprowadzce do Warszawy poszedł do liceum i na studia, na historię. Zaangażował się w komunizm, wstąpił do partii. Ale też szybko, bo już w 1968 roku zaczął być działaczem opozycji. Zobacz też: Hanna Konarowska o swojej mamie Joannie Szczepkowskiej: „Mama z mojego dzieciństwa była po prostu królową” Bronisław Geremek i żona Hanna Ożenił się w 1952 roku z koleżanką ze studiów, jego żona Hanna była także historykiem, specjalizowała się w antyku. Pracowała na Uniwersytecie warszawskim. To było studenckie małżeństwo, ale przetrwało lata, do śmierci Hanny w 2004 roku. Pytany przez Piotra Najsztuba, czy jest dobrym mężem, odpowiedział: „Niezbyt dobrym. Życie domowe nie ma należnego miejsca”. Nie uważał się też za dość dobrego ojca, choć jak mówił, starał się. Miał dwóch synów Marcina i Macieja, obaj są lekarzami. Marcin Geremek jest chirurgiem naczyniowym, Maciej - neurologiem. A wnuczka profesora Maria została weterynarzem, angażowała się w akcje ratowania wielorybów i dzikich zwierząt w Afryce. Chyba jednak nie był takim złym ojcem, bo jego starszy syn wspominał w rozmowie z „Gazetą Wyborczą", jak razem pływali łódką po Mazurach. I jak ojciec uczył go punktualności: Przyjechałem pod pomnik Kilińskiego. Ojciec już czekał. - rzucił. - próbowałem się bronić. Ale ojciec błyskawicznie mnie zgasił: . Od tego czasu nigdy się nie spóźniałem”, opowiadał w rozmowie z „Gazetą Wyborczą". Ale też wspierał go. Gdy po skończeniu studiów Marcin Geremek jako syn opozycjonisty nie mógł dostać pracy, bardzo to przeżywał. Mówił Marcinowi: „Słuchaj, nie takie bryły przed nami były". Czytaj również: „Historyk musi rozumieć, co nie znaczy wybaczyć”. Bronisław Geremek o antysemickich wyzwiskach Fot. Bronisław Geremek ze Zbigniewem Brzezińskim, Janem Nowakiem-Jeziorańskim i Zdzisławem Najderem, lata 90. fot. NARODOWE ARCHIWUM CYFROWE Profesor Geremek bardzo przeżył śmierć żony Wspominał też ojca jako dosyć roztrzepanego człowieka, który potrafił zatrzasnąć kluczyki w samochodzie. Mieli dużego psa Snapa i Bronisław Geremek wychodził z nim na spacer, ale „wracali raczej oddzielnie. Kiedyś (ojciec) zostawił Snapa na placu Grzybowskim. To był bardzo mądry pies i na szczęście umiał sam wrócić do domu, czasami nawet przed ojcem. Pies był znany we wszystkich knajpach”. Bardzo przeżył śmierć żony. Byli małżeństwem 52 lata, przeżyli razem rewizje, internowanie Bronisława Geremka, areszty. Szczęśliwe i trudne chwile. Ich mieszkanie przy ulicy Piwnej w Warszawie na Starym Mieście podzielone było na dwie części – część Hanny Geremek i część profesora. Jak wspominał syn: „W części mamy ojciec przez 4 lata niczego nie zmienił. Tam jest mamy szczoteczka do zębów, ubrania, futra. Wszystko zostało jak w dniu, kiedy odeszła”. Nawet strzykawki, którymi w ostatnich tygodniach życia dostawała leki. Wszystko było jak dawniej. Nic nie zostało o centymetr przesunięte. Sam profesor Bronisław Geremek był charakterystyczną postacią z bródką i fajką, którą często popalał. Był niezwykłym człowiekiem, miał zasady. Miał też swoje snobizmy, podobno przez całe życie pamiętał, że kiedyś w obecności znanego profesora źle pokroił jagnięcinę. Na jego pogrzebie na warszawskich Powązkach byli prezydent Lech Kaczyński, premier Donald Tusk i były prezydent Lech Wałęsa. Ówczesny prezydent Lech Kaczyński powiedział że kiedy rozwijał się ruch „Solidarności", to „Bóg sprawił, że do Gdańska przyjechała grupa intelektualistów związanych z opozycją” wraz z Bronisławem Geremkiem
Polskie firmy mogą oszukiwać konsumentów w sieci np. kupując pozytywne komentarze. W USA takie postępowanie karane jest grzywną w wysokości nawet 100 tys. dolarów.
We wtorek poznańskie Stowarzyszenie Pomost przeprowadziło ekshumację ośmiu ciał niemieckich żołnierzy poległych pod koniec drugiej wojny światowej w Giezkowie (powiat koszaliński). Trzy uda się zidentyfikować. To miejscowi o istnieniu zbiorowego grobu ośmiu niemieckich żołnierzy dali znać poznańskiemu Stowarzyszeniu Pomost kilka miesięcy temu. - To nie byli świadkowie samego pochówku, który miał nastąpić w lutym 1945 roku, ale widzieli jeszcze świeży grób i nie zapomnieli o nim przez te wszystkie lata po wojnie. Choć z różnych względów długo swą wiedzę trzymali w tajemnicy - mówi Adam Białas ze Stowarzyszenia Pomost. - Bez pomocy tych świadków pewnie nie zaczęlibyśmy ekshumacji, bo nie trafilibyśmy do tego grobu. Więcej czytaj w środowym wydaniu papierowym Głosu Koszalińskiego.
AXfsfA. rnr3iuesn8.pages.dev/60rnr3iuesn8.pages.dev/35rnr3iuesn8.pages.dev/88rnr3iuesn8.pages.dev/72rnr3iuesn8.pages.dev/45rnr3iuesn8.pages.dev/11rnr3iuesn8.pages.dev/38rnr3iuesn8.pages.dev/71
tylko umarli widzieli koniec wojny
